जब केपी वली देशको प्रधानमन्त्री बने, जनताका आँखामा नयाँ युगको सपना पलाएको थियो। विकास, स्थायित्व र स्वाभिमानका मीठा सपनाले प्रत्येक नागरिकको हृदय भरिएको थियो। तर समय बित्दै जाँदा ती सपनाहरू एकपछि अर्को गरेर धूलोमा मिल्न थाले।

१० महिना, सामान्य हिसाबले छोटो समय जस्तै लाग्न सक्छ। तर जब आशा टुट्न थाल्छ, निराशाको एक दिन पनि एक दशकजत्तिकै भारी हुन्छ। आज देशभर आक्रोशको भट्टराज उठेको छ। काठमाडौंका सडकहरू शिक्षकहरूको स्वरले गुञ्जिएका छन्, अस्पतालहरू चिकित्सकहरूको आन्दोलनले अकुशल बनेका छन्, कार्यालयहरूमा निजामती कर्मचारीहरू आफ्नो भविष्यका लागि संघर्षरत छन्। कतै राजसंस्था समर्थकहरू परिवर्तनको माग गर्दै सडक तताइरहेका छन्।

देश आन्दोलनको आगोमा पोलेको छ, तर प्रधानमन्त्री वली अझै उखान टुक्कामा रमाइरहेका छन्। गम्भीर समस्याहरूको सामना गर्नुको सट्टा, उनले मञ्चहरूमा अरूलाई होच्याउने रमिता बनाइरहेका छन्। पद र सत्ता जोगाउने दौडमा सरकार यति हराएको छ कि जनताको दुःख, देशको पीडा, र भविष्यका चिन्ताहरू कुनै कुना पारी थन्किएका छन्।

जनताको अनुहारमा उही प्रश्नहरू लेखिएका छन्— "हाम्रो विश्वासको के भयो?", "कहिले पूरा हुन्छ हाम्रो समृद्धिको सपना?" एकथरी जनताको मनमा घना बादल मडारिएको छ, आशाका उज्याला क्षितिजबाट टाढिँदै गएका छन्।

सत्ताको भव्य महल भित्र रमाउनेहरूलाई सडकको धूलोले छुन सकेन। तर यो धूलोले बनाएका आँधीहरूले परिवर्तनको आँधी ल्याउन सक्छन्। इतिहास भन्छ— जब जनताको पीडा आक्रोशमा बदलिन्छ, कुनै पनि शक्तिले त्यो रोक्न सक्दैन।

१० महिनाको समीक्षाले एउटा कठोर सत्य उजागर गरेको छ— जब नेतृत्व उखानमा रमाउँछ र जनताको आवाज नसुन्छ, तब सडकले इतिहास लेख्न थाल्छ। र अहिले, सडकले नयाँ कथा लेख्न थालिसकेको छ।