जननीको वात्सल्यताका अभावमा स्नेहभरिएको उनको काखको अभावमा
बित्यो मेरो बाल्यकाल 
टुहुरो मन रित्तै–रित्तै, 
अभावको घरमा हुर्किएँ 
बोकेर अश्रुमिश्रित सपना । 
भोको पेटले गीत गाए 
रातको अँध्यारोमा, 
तर बुबाको माया पाएँँ, 
भगवानको स्वरूपमा । 

समाई कर्मको हलो, पसिना झार्दै 
जमिनभरि विश्वासको बीउ छर्दै, 
उज्ज्वल भविष्यको कामना 
बोकेर स्वप्निल संसार । 
बाल–सुख बिर्सेर, 
दुःखको पहाड चढ्दै  
सुखद् भविष्यको कल्पनामा,
परिवारका कनिष्टहरूको
हात, खुट्टा र नयन बनेर । 

कष्टकर त्यो बालपन, 
पाठशाला बन्यो धैर्यताको, 
आशा, विश्वास र संघर्षले, 
ढोका खोल्यो विजयको । 

आज 
सञ्चारको उज्यालो,
चेतनाको  हात समाई
देशको चौथो अङ्ग बनेर, 
जनताको आवाज बन्न पाएँ । 
गर्व छ यस यात्रामा 
गर्व छ यस पेशामा
अज्ञानताको अँध्यारोमा–
सूचना र चेतनाको ज्योति बोकेर, 
उभिन पाएकोमा गर्व छ ! 

रातपछिको मिर्मिर बिहानी बनेर
सम्भावनाका सूक्ष्म त्यान्द्रो समाएर
जीउन सिकाउने गुरु–
बुबा तिमी जीवित भगवान !
आज म जे छु,
तिम्रै प्रेरणा र मार्गदर्शको परिणाम्... 
तिमीलाई लाखौंलाख नमन, 
थाहा पाएँ–
कर्म र सङ्घर्षको अविराम यात्रामा 
लेखिँदो रहेछ जीवन ।।